Χρήστος Μαχαίρας
Η αντίληψη των κλειστών συνόρων αναβιώνει τον εφιάλτη των εθνικών ανταγωνισμών και υπονομεύει το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης
Υπάρχει μια ευρύτατα διαδεδομένη ανάγνωση του προσφυγικού, που εξηγεί την έκρηξη των μεταναστευτικών ροών της τελευταίας χρονιάς στη βάση του "σινιάλου". Όσοι την ενστερνίζονται υποστηρίζουν ότι οι δεκάδες χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών που επιχείρησαν να προσεγγίσουν κάποιο ελληνικό νησί, το έκαναν όχι λόγω του πολεμικού εφιάλτη της Συρίας, αλλά επειδή κάποιοι Έλληνες πολιτικοί τους "έκλεισαν το μάτι".
Το πώς ακριβώς το έμαθαν οι… ροές δεν έχει επακριβώς προσδιοριστεί, αν, ωστόσο, η συγκεκριμένη ανάλυση γίνει αποδεκτή, τα πρόσωπα που θα ευθύνονται πρωτίστως για την έκρηξη του μεταναστευτικού στην Ευρώπη, δεν θα είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Τασία Χριστοδουλοπούλου, αλλά η ίδια η Μέρκελ και ο αντικαγκελάριος Γκάμπριελ. Αυτοί κάλεσαν τους πρόσφυγες όχι στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά στη Γερμανία της εκρηκτικής ανάπτυξης, αυτοί δήλωναν ότι αντέχουν να απορροφήσουν 850.000 και πλέον μετανάστες, αυτοί - και καλά έκαναν - έλεγαν ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να σηκώσει τείχη για να αποκρούσει τα μεταναστευτικά κύματα.
Ας σοβαρευτούμε. Αν το προσφυγικό ήταν το αποτέλεσμα της οπτικής ορισμένων ακτιβιστών που έγιναν κάποια στιγμή υπουργοί και μπέρδεψαν τους ρόλους, θα αρκούσε ένας ανασχηματισμός που θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι σοβαρότερο: η Ευρώπη σε πείσμα των επιφανειακών προσεγγίσεων, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια εξέλιξη που απειλεί τη συνοχή της και ναρκοθετεί το μέλλον της. Και τη ναρκοθετεί όχι λόγω της απειλής των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που επιχειρούν να αποδράσουν από τη φρίκη του πολέμου και τον εφιάλτη των διωγμών, αλλά εξαιτίας της επιστροφής μιας ομάδας χωρών σε πολιτικές που ήρθε να αντιμετωπίσει η ίδια η δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης
Η προσπάθεια των χωρών του Βίσενγκραντ να οδηγήσουν τη χώρα μας de facto εκτός Σένγκεν, μεταφέροντας τα ευρωπαϊκά σύνορα από το Αιγαίο στην ελληνοσκοπιανή συνοριογραμμή, δεν θίγει απλώς την Ελλάδα, που υποδέχεται ως χώρα πρώτης υποδοχής τον κύριο όγκο των προσφύγων και έπρεπε ως εκ τούτου να ενισχυθεί. Καταστρέφει την κοινή περιουσία των Ευρωπαίων, που δεν είναι άλλη από την αντίληψη των ανοιχτών συνόρων και επαναφέρει τη γηραία ήπειρο στην τροχιά των πιο γηραιών ιδεολογιών και των επιθετικών εθνικισμών.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που κακώς διαβάζεται μόνο υπό το πρίσμα της αντίθεσης ξενοφοβία – αλληλεγγύη. Όσα απίστευτα για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και για το κεκτημένο των δικαιωμάτων συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα – απελάσεις, κατασχέσεις τιμαλφών, κλείσιμο συνόρων, ύψωμα τειχών – σε συνδυασμό με την προοπτική εξόδου από την Ένωση της Βρετανίας, σηματοδοτούν μια άλλη στρατηγική για την Ευρώπη από αυτή που ορίζει η επιλογή της - ατελούς, έστω - ενοποίησης και αναβιώνουν τον εφιάλτη των εθνικών ανταγωνισμών και των εθνικών συγκρούσεων.
Μοιάζει σαν κάποιοι να θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς από την Ιστορία, αλλά οι ανοιχτές απειλές που διατυπώνονται κατά της χώρας μας για κλείσιμο των συνόρων, δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα, που απειλείται να μετατραπεί σε στρατόπεδο παραμονής χιλιάδων εγκλωβισμένων προσφύγων και μεταναστών, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Και είναι ευτύχημα που στο αντίπαλο μπλοκ από αυτό που συγκροτούν οι χώρες του Βίσεγκραντ και όσοι συμμερίζονται τις κλειστοφοβικές πολιτικές, πρωταγωνιστεί η Γερμανία, η οποία, μέχρι στιγμής, χρησιμοποιεί την πολιτική ισχύ της για να μην εκτροχιαστεί το ευρωπαϊκό τρένο.
Γνωρίζει, όπως γνωρίζουν όλοι οι Ευρωπαίοι που έχουν μνήμη, ότι η Ευρώπη των κλειστών συνόρων και των μολυσματικών εθνικισμών δεν είναι μία ακραία έστω επιλογή. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στο τέλος της ενωμένης Ευρώπης.
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος
ΠΗΓΗ: news247.gr
