Όσοι – και δεν είναι λίγοι – προτείνουν τη βίαιη απώθηση προσφύγων και μεταναστών, δεν αποδέχονται απλώς την πιθανότητα μαζικών πνιγμών. Επιδιώκουν να πνίξουν και την ευρωπαϊκή ιδέα
Στη διεθνή διπλωματία υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται. Το περίφημο "push back" - η βίαια απώθηση, δηλαδή, μεταναστών και προσφύγων από τις συνοριακές δυνάμεις των χωρών υποδοχής – θέλαμε να πιστεύουμε ότι δεν ανήκει ούτε στη μία ούτε στην άλλη κατηγορία, αφού παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και προσκρούει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Κι όμως. Εκπρόσωποι χωρών μελών της Ένωσης, προσβάλλοντας βάναυσα κάθε έννοια δημοκρατικού ευρωπαϊκού κεκτημένου, ψιθύριζαν εδώ και καιρό στους διαδρόμους των Συμβουλίων υπουργών ότι αν η Ελλάδα έκανε "push back" στα σύνορά της – προσέξτε, "push back" όχι επαναπροωθήσεις μεταναστών – η Ευρώπη δεν θα αντιμετώπιζε την πίεση του προσφυγικού που υφίσταται σήμερα.
Προχθές, στην άτυπη σύνοδο των υπουργών Εσωτερικών, ορισμένοι προχώρησαν ένα βήμα επιπλέον, ρωτώντας ευθέως τον Γιάννη Μουζάλα γιατί η Ελλάδα δεν κάνει "pushback" στο Αιγαίο! Ελληνιστί, τον ρώτησαν γιατί η χώρα μας δεν πνίγει τους πρόσφυγες που περνούν τα θαλάσσια σύνορά της, αφού προφανές είναι ότι η βίαια απώθηση των γεμάτων γυναικόπαιδα καριδότσουφλων που έρχονται από τα τουρκικά παράλια στα ελληνικά νησιά, συνεπάγεται οργανωμένους μαζικούς πνιγμούς, που κατά τη γνώμη των εισηγητών του μέτρου θα λειτουργούσαν και αποτρεπτικά.
Υπήρξαν, βέβαια, και ορισμένοι άλλοι, περισσότερο "πονόψυχοι" αυτοί, που πρότειναν η Ελλάδα να φτιάξει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα «μαντρωθούν» περί τους 400.000 πρόσφυγες και μετανάστες. Λεπτομέρειες δεν αναφέρθηκαν, αν και το μυαλό των περισσοτέρων δικαιολογημένα έτρεξε σε συρματοπλέγματα, κίτρινα αστέρια και άλλες ωραίες ιδέες, βγαλμένες κατευθείαν από το ανθρωπιστικό πάνθεον του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Με τούτα και με τ’ άλλα – απελάσεις, κατασχέσεις τιμαλφών, κλείσιμο συνόρων, ύψωμα τειχών – ένα τμήμα της Ευρώπη των καιρών μας συναντά τις χειρότερες παραδόσεις της ευρωπαϊκής ιστορίας, επιστρέφει σε πρακτικές που αναβιώνουν εφιάλτες, δυναμιτίζει την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα. Και είναι ευτύχημα που η Γερμανία χρησιμοποιεί εν προκειμένω την καταλυτική της δύναμη για να αποτρέψει τα χειρότερα, γνωρίζοντας ότι η Ευρώπη των κλειστών συνόρων δεν θα είναι απλούστατα Ευρώπη.
Προφανώς, η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών δεν είναι ιδεολογικό θέμα – ή δεν είναι μόνο ιδεολογικό θέμα. Η χώρα μας έχει πολλά να κάνει για τη φιλοξενία των προσφύγων και την ταυτοποίησή τους, τηρώντας τις δεσμεύσεις που ανέλαβε, οργανώνοντας hot spots και αξιοποιώντας όλες τις σύγχρονες πρακτικές ελέγχων και καταγραφών. Όπως πολλά έχει να κάνει και η Ευρώπη, η οποία, παρά τις μεγαλοστομίες, λίγα έχει συνεισφέρει μέχρι στιγμής στην υποδοχή προσφύγων και μεταναστών, αδυνατώντας παράλληλα να επιβάλει ένα πλαίσιο συμφωνίας στην Τουρκία, ώστε να ελεγχθούν οι ροές στο έδαφός της και να ανακοπούν τα δρομολόγια του θανάτου.
Η έκρηξη του μεταναστευτικού απειλεί όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Και αν για τη χώρα μας είναι θέμα επιβίωσης να μη μετατραπεί σε φυλακή απελπισμένων, που θα εγκλωβιστούν στο ελληνικό έδαφος, για την Ευρώπη το σφράγισμα των συνόρων και η de facto κατάργηση της Σέγκεν - η κατάργηση, δηλαδή, της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων και αγαθών - είναι ο δρόμος της άτακτης επιστροφής στην εποχή των μολυσματικών και επιθετικών εθνικισμών. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στο τέλος της ενωμένης Ευρώπης…
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.
ΠΗΓΗ: news247.gr